مروری بر زندگینامه و آثار وحشی بافقی

وحشی شاعری بلند همت، حساس، وارسته و گوشه گیر بود؛ با وجود اینکه شاعران هم عصر او برای برخورداری از نعمتهای دربار گورکانی هند، امیران و بزرگان این دولت، به هند مهاجرت می گردند؛ وحشی نه تنها از ایران بیرون نرفت بلکه حتی از بافق تنها مدتی به کاشان رفت و پس از آن تمام عمرش را در یزد اقامت کرد. او شاعری را تنها برای بیان اندیشه ها و احساسات خود به کار می گرفت و نه برای کسب مال و زراندوزی. دوره کمالش در شاعری را در یزد گذراند و برای به دست آوردن روزی خود، تنها رجال و بزرگان یزد و کرمان را مدح کرد. در دیوانش یک قصیده در مدح شاه تهماسب و ماده تاریخی درباره وفاتش دیده می شود اما حامی واقعی او میرمران، حاکم یزد بود.وحشی بافقی، بی شک یکی از شاعران بارز و نام آور عهد صفوی است که اهمیت او در سبک خاص بیان اوست. مضمونها و ظرایف شاعرانه و بیان احساسات و عواطف و نازک خیالیهای او آنچنان با زبانی ساده و روان بیان شده که گاه آنها را با زبان محاوره بیان می کند و گاهی چنان است که گویی حرفهای روزمره اش را می زند و همین، به شاعری او ارزش و اعتباز فراوان می دهد.
او سعی می کند از استفاده ی بیش از حد اختیارات شاعری دوری کند و در عوض کوشش خود را برای بیان اندیشه ها و تفکرات عالی خود که بیشتر به همراه احساسات و عواطف گرم است به کار می گیرد. او زبانی ساده و پر از صداقت را برمی گزیند و همین دلیلی است که در عهد خود به عنوان تواناترین شاعر طرز وقوع محسوب می شود.
مثنویهای او، به خصوص فرهاد و شیرن، بی شک در نوع خود کم نظیر است و دارای همان زبان ساده، صمیمی و دل انگیزی منظومه ی ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی است.
در اشعار وحشی، واژه های مشکل و ترکیبهای عربی بسیار کم دیده می شود؛ اما به جای آن، از واژه ها و ترکیبهای رایج زمان خود بسیار استفاده کرده است. وحشی همچنین به صنایع و آرایه های لفظی نیز توجه نمی کرد؛ جز آنکه برای استواری کلامش ضروری بوده باشد.