بررسي رابطه کمالگرایی والدین با پیشرفت تحصیلی فرزندان

كمال گرايي از اوايل قرن بيستم مفهوم مورد علاقه ي روان شناسان بوده است. اولين كساني كه بر روي كمال گرايي كار كردند آن را اين گونه تعريف كردند:’’ گرايش افراطي فرد به بي عيب و نقص بودن، كوچكترين اشتباه خود را گناهي نا بخشودني پنداشتن و مضطربانه انتظار پيامدهاي شوم شكست را كشيدن’’. به زبان ساده تر افراد كمال گرا معيار هاي خيلي خيلي بالايي را براي موفقيت در نظر مي گيرند و اگر به آن اهداف بلند پروازانه نرسند خود را شكست خورده مي پندارند. آنها دنيا را به با قانون همه يا هيچ مي شناسند. هر نتيجه ي ممكن يا شكست كامل است يا موفقيت كامل. در ورزش اين پديده به وضوح در نظر ورزشكاران بعد از انجام مسابقه نمود پيدا مي كند. آنهايي كه مساوي گرفتن را يك شكست افتضاح مي دانند و اصلا به عوامل ديگر دخيل در نتيجه كاري ندارند احتمالا افرادي كمال گرا هستند. اگر قبل از مسابقه نيز به سراغ ورزشكاران كمال گرا برويم مي بينيم كه بيش از هر چيز ترس از شكست ذهنشان را مشغول كرده است. (امامی 1382)

به طور کلی ترس از شکست ،نگرانی از ارزیابی و نحوه تفکر دیگران در مورد خود ،تدوین استانداردهای سطح بالا وعدم اطمینان به کسب موفقیت آمیز آنها و افکار ی از این دست که افراد کمال گرا با آنها دست برگریبانند.همگی از مورد زمینه ساز بروز و تجلی اضطراب به شمار میآیند به عبارتی هر انسانی از مجموعه ای از تواناییها برخوردار است و با آگاهی از میزان این استعدادها است که اهداف زندگی خود تعیین می کند . فرض بر این است که افراد کمال گرا از طرحواره های شناختی برخوردار هستند که بدون توجه به توانای های خود ،اهدافی فراتر از توان و ظرفيت خويش بر می گزينند و چون از شکست در رسيدن به کمال مورد نظرشان هراسان هستند و به جز موفقيت کامل به چيزی راضی نمی شوند برخورداری از تفکرات کمال گرايانه از يک سو خود به تنهايي منجر به افت تحصيلی می گردد