مامایی و نقش آن در روند توسعه زایمان طبیعی

حرفه مامايي و آموزش آن به طور پيچيده اي در هم آميخته است. براي تربيت ماماهاي با تجربه و داراي دانش كافي ضروري است كه دانشجويان مامايي در محيط هاي آموزش باليني خود، دوشادوش ماماهاي با تجربه كار كنند تا مهارت و تجارب لازم را كسب كنند. در آموزش رايج مامايي يك دانشجو آگاهي كمي را از زايمان به عنوان يك رويداد طبيعي زندگي فرا مي‌گيرد چون اغلب پزشكان اين روند را هدايت مي‌كنند. در حاليكه در تعريف كميته بين المللي مامايي عنوان شده است كه ماما بايد به طور مستقل در امر زايمان طبيعي و ارائه خدمات مامايي فعاليت كند و نه پزشك. در آموزش مشاركتي مامايي، مادر بايد در مركز رويداد زايمان قرار گيرد‍‍ لذا بهتر است خدمات مامايي مادر- محور به جامعه ارائه شود و ماما به عنوان يك فرد حرفه اي اصلي در اولين سطح مشاركت بين ماماها و زنان آورده شود كه نتيجه اش انتقال قدرت از پزشك يا ماما به مادران و نيز حمايت از ماما بجاي حمايت از پزشك است. اصل مشاركت ارتباط و مذاكره است. ماما دانش، مهارتها و تجربه خود را در اختيار مادر قرار مي‌دهد و مادر اطلاعاتي در مورد خود، خانواده، نيازها و آرزوهايش از حاملگي و زايمان را مطرح مي‌نمايد. مشاركت، انتقال قدرت از پزشك يا ماما به مادران است.

مامايي در ايران با يک سابقه بسيار درخشان شروع شد و اولين آموزشگاه رسمي مامايي دوره 3 ساله؛ در سال 1308 در تهران فعاليت خود را آغاز کرد و در سال 1309 اساسنامه مخصوص مدرسه مامايي به تصويب شوراي عالي معاونت رسيد. بعد از آن در مشهد و تبريز نيز آموزشگاه‌هاي مامايي داير شد و در آنجا به فارغ التحصيلان ليسانس کامل داده شد. از سال 1349 به منظور رفع کمبود ماما؛ مقطع کارداني مامايي داير شد